MANİYERİZM

MANİYERİZM
Michalengelo Buonorroti(1475-1564)
Jacopo Carucci da pantormo(1494-1556)
Francesco Parmiagianino(1503-1540)
Pieter Veronese(1525-1569)
El Greco(1541-1614)
Rönesans anlayışını takip eden süreçte ve daha sonrasında Avrupa'ya ve Avrupa ülkelerinin deniz aşırı sömürgelerine uzun sure hakim olan barok sanattan önce kısa bir sure için etkin olan akıma manierism denir.
Bu sanatın gerçek oncusu Michalengelo Buonarroti olarak gösterilir.Butunuyle kopmuş gorünmesede Rönesans anlayış ve kurumlarına karşıt bir tavrı vardır. Bu süreçte Avrupanın tüm dini ve sosyal kurumlarının kökten sarsıldığı ve reform hareketlerinin güç kazandığı bir zamanı kaplar. Kiliseye ve sosyal otoriteyle birlikte tam anlamıyla bir yenilenmeye giren sanat çevreleri bu belirsiz ve değişken ortam içerisinde eskiden tam anlamıyla kopmamış gibi görünse de ona karşı çıkan bir tabir içindedir. Rönesans'ın dengeli ve uyumlu formları bozulmuş hareketlenme ve uzama eğilimiyle geometrik belirlilik ve çizgisel bütünlük kaybolmuştur. Bu akim kurallara karşı çıkan tavrıyla belirsizlikler ortamının kaosunu da yansıtmaktadır.
Yüksek Rönesansın sona ermesi 1520lerde Maniyerizm’i yarattı. Yüksek Rönesansın klasikçiliği ve idealleştirilmiş doğalcılığına tepki olarak doğdu. Avrupada 1600lere kadar etkisi devam etti. Maniyerizm, Yüksek Rönesans döneminde yapılan sanatın “yozlaşmış” biçimi olarak yorumlandı. Uzun süre aşağılanmaktan kurtulamayan akım, hak ettiği değere 20. yüzyılda kavuştu. Gösterişli tekniği ve zarifliğiyle 20. yüzyıl insanına çekici ve enteresan geldi. Akademizme karşı çıkan, farklı beğenilere, karşıtlıklara açık bir akım. Özellikle saray çevreleri tarafından çok ilgi gördü. • Leonardo da Vinci, Michelangelo, Raffaello gibi sanatçıların arkasından gelen ressamlar figüratif kompozisyonlarında tekniği ve üslubu ön planda tuttular. Doğal olmayan, yapay bir çıplak insan vücudu yarattılar. Bu vücutları zoraki ve yapay pozlar içinde resimlediler. İnsan boyutlarıyla oynayarak, kol ve bacakları abartılı şekilde uzatıp, başları küçülttüler.Yapıtlara, çarpıcı renkler, perspektif anlayışını yok eden ölçekler, abartı ve karmaşa hakimdi. Klasik unsurlar ve eski çağların bazı görsel unsurları resimlerin içeriğini oluşturuyordu. Temsilcileri: Raffaello ”İsa’nın Nura Bürünüşü” Rosso Fiorentino “İsa’nın Çarmıhtan İndirilmesi”, “Ölü İsa Meleklerle” Jacopo da Pontormo “İsa’nın Çarmıhtan İndirilmesi” Parmigianino “Uzun Boyunlu Madonna” Michelangelo “Son Yargı” Giulio Romano, Perino del Vaga, Polidoro da Caravaggio, Giorgio Vasari, Daniele da Volterra, Francesco Salviati, Domenico Beccafumi, Federigo Zuccano, Pellegrino Tibaldi, Il Bronzino, Bartholomaeus Spranger, Hendrik Goltzius, Hans von Aachen. Barok Sanat Barok sanat, Avrupa ülkelerinde 17. yüzyılda resim, heykel, müzik ve özellikle mimarlık alanında hakim olan sanat anlayışı olarak tanımlanabilir. Güney Amerika sömürgelerinde ve Almanya’da 18. yüzyılda en önemli örnekleri verildi.
Temel Özellikleri:
· Biçim zenginliği.
· Abartılı boyutlara varan süslemeler
· Görkem ve soyluluk
· Dağınık figürler
· Canlılık ve hareket
· Gerilim
· Duygusal durumların abartılı ele alınması.
· Antik Çağ’ın etkileri Barok sanatta da görülür.